Μοτ, Νέβιλ

(Sir Nevill Mott, Λιντς 1905 – 1996). Άγγλος φυσικός. Σπούδασε μαθηματικά και θεωρητική φυσική, στα κολέγια Κλίφτον και Σαιντ Τζονς του Κέιμπριτζ, ενώ πραγματοποίησε έρευνα στο Κέιμπριτζ και στην Κοπεγχάγη υπό την επίβλεψη του Νιλς Μπορ και στο Γκέτινγκεν υπό την επίβλεψη του Μαξ Μπορν. Εντάχθηκε στο διδακτικό προσωπικό του Κέιμπριτζ, διεξάγοντας παράλληλα επιστημονική έρευνα –στο εργαστήριο του Ράδερφορντ– με αντικείμενο τη θεωρία των συγκρούσεων και διάφορα ζητήματα πυρηνικής φυσικής. Το 1933 διορίστηκε καθηγητής θεωρητικής φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, στρέφοντας τη μελέτη του στον χώρο των ιδιοτήτων των μετάλλων και των ημιαγωγών. Κατέληξε στην ανάπτυξη θεωριών για τα μέταλλα στη φάση μετάπτωσης, για την ανόρθωση, για τη σκληρότητα των κραμάτων και για τη λανθάνουσα φωτογραφική εικόνα. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο ανέλαβε υπεύθυνος του τμήματος φυσικής του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ και δημοσίευσε εργασίες για την οξείδωση σε χαμηλές θερμοκρασίες και για τη μετάπτωση μεταλλικών μονωτών. Ανάμεσα στα βιβλία του ξεχωρίζουν τα Θεωρία των Ατομικών Συγκρούσεων, Ηλεκτρονικές Διαδικασίες σε Ιοντικούς Κρυστάλλους και Ηλεκτρονικές Διαδικασίες σε Μη-Κρυσταλλικά Υλικά. Το 1977 μοιράστηκε μαζί με τους Φίλιπ Γουόρεν Άντερσον και Τζον Χάσμπρουκ βαν Βλεκ το βραβείο Νόμπελ φυσικής, για τις θεμελιώδεις θεωρητικές έρευνές τους στην ηλεκτρονική δομή των μαγνητικών και άτακτων συστημάτων.